Dit artikel is origineel verschenen in het FD
‘Als tiener las ik het boek van mijn moeder, Het geheim van het vuur, toen het net uitgekomen was. Het boek verhaalt over onder andere Farahs vlucht uit Iran en haar werk voor een links-islamitische verzetsbeweging. Ik las het boek met mijn moeder in de buurt, zij wachtte zenuwachtig mijn mening af. “En?” vroeg ze toen ik het uit had. “Wel leuk”, was mijn puberale reactie.’
‘Mijn moeder heeft heel wat met me te stellen gehad. Als puber was ik echt een etterbak. Kattenkwaad, foute vrienden, ze heeft het allemaal met me meegemaakt. Maar mijn moeder is onvoorwaardelijk achter me blijven staan, dat vind ik knap. Vooral omdat ik met te veel wangedrag haar positie als Tweede Kamerlid had kunnen schaden.’
‘Toen ik van school was gestuurd, vroegen mijn ouders bezorgd hoe het met me ging. Dat is typisch voor de manier waarop ze mij opvoedden: alles ging in overleg. Als ze regels hadden, legden ze die niet zomaar op, maar legden ze eerst uit waarom. Soms kostte het uren voordat ik een beetje inbond, maar ze hielden vol. Ik denk dat dit voor mij de juiste manier was; ik kan niet goed omgaan met gezag, doe dan juist wat niet mag. Die aversie tegen autoriteit heb ik denk ik van mijn moeder geërfd, ook zij is liever zelf de baas.’
‘Als kind kwam ik erachter dat ik “anders” dan de andere kinderen was. Zo kwam ik een keer als enige het lokale café niet in, zogenaamd omdat ik verkeerde schoenen aanhad. Dit soort gebeurtenissen hebben me denk ik wel gevormd in mijn baldadigheid. Ook werd ik, als een van de weinige “buitenlanders” in het dorp, weleens uitgescholden voor “kut-Marokkaan”. Mijn moeder reageerde hierop door me mee te nemen naar Marokko, en me te laten zien dat Marokkanen heel aardige mensen zijn. Op latere leeftijd ben ik dit soort acties van haar nog meer gaan waarderen.’
‘Farah is niet Perzisch of Nederlands, ze is een Europeaan. Voor Nederland woonde ze in onder andere Frankrijk en Duitsland. Ze past moeiteloos haar houding aan aan de mensen met wie ze is, switcht zo van beleefde Perzische naar directe kaaskop. We lijken behoorlijk op elkaar. We zijn beiden dominant en doelgericht en hebben een voorliefde voor de underdog. Zij uit dat ook in haar politieke overtuiging, komt altijd op voor de zwakkere. Vroeger was dat activistisch, nu is ze wat genuanceerder. Zo zal ze nu eerder op een demonstratie spreken dan dat ze zich laat vastketenen.’
‘Ik stem GroenLinks, deel haar mening wat betreft asielbeleid en milieu. Maar op sommige punten zijn we het niet met elkaar eens. Als ondernemer kijk ik anders naar zaken als het ontslagrecht of topsalarissen. Hoewel ik wel merk dat zij zich sinds haar baan als topvrouw bij Oxfam Novib wel meer in de rol van werkgever kan verplaatsen.’
‘Ook in mijn studententijd was ik niet de makkelijkste zoon. Ik heb vier verschillende studies gedaan en niet afgemaakt, niets boeide me écht. Maar mijn ouders bleven me steunen, zowel mentaal al financieel. Dat waardeer ik enorm, vooral achteraf. Mede dankzij hen heb ik een superleuke studententijd gehad, waarin ik ook als lid van een dispuut veel heb geleerd. Pas toen het idee voor mijn bedrijf Studytube werd gevormd, kwam de ambitieuze kant in mij naar boven. Ik denk wel dat mijn moeder toen dacht: hèhè, eindelijk.’
‘Farah heeft in Nederland een grote groep Perzische vrienden, linkse intellectuelen, die ongeveer tegelijkertijd naar Nederland zijn gevlucht. Schrijver Kader Abdolah is ook onderdeel van deze groep, die een soort tweede familie voor ons is geworden. Een keer per jaar organiseert mijn moeder een bijeenkomst; er wordt gepraat, gelachen, gemusiceerd en veel gediscussieerd over politiek. Met haar echte familie heeft mijn moeder ook nog altijd veel contact. Een broer woont in Boston, een andere nog in Iran. Haar ouders zijn inmiddels gestorven. Toen ze nog leefden hebben we hen een paar keer bezocht, in een tijd dat het redelijk veilig was om naar Iran te gaan. Toen mijn grootouders overleden kon de Iraanse ambassade onze veiligheid echter niet garanderen, dus waren we niet bij beide begrafenissen. Dat vond mijn moeder verschrikkelijk. In plaats daarvan heeft ze in Nederland een soort afscheid op afstand georganiseerd.’
‘Ik ben trots op mijn moeder en op wat ze allemaal heeft bereikt. Ze heeft mij geleerd dat alles mogelijk is, als je maar hard werkt. Ik denk dat mijn moeder pas echt trots op mij is sinds Studytube en mijn zoontje Kian. Daarvoor had ik weinig gepresteerd om fier op te zijn, en een echt leuke jongen was ik ook niet. Ik ben haar dankbaar dat ze mij heeft bijgestaan in alle fases van mijn leven. Zonder haar steun had ik niet bereikt wat ik nu heb: een eigen gezin en bedrijf. Mijn droom is om haar terug te “betalen” met een tweede huis in Italië, in Umbrië of Toscane. Daar gaat ze vaak naartoe met vakantie. Een eigen plek daar zou ze denk ik heerlijk vinden.’
Farah over Homam
‘Homam is het geluk in mijn leven. Mijn grote wens is om een keer samen met hem en zijn zoontje naar Iran te gaan. Helaas ben ik bang dat dit bij een droom zal moeten blijven.’
‘Op weg naar volwassenheid is Homam sterk veranderd. Van een querulant als tiener en student is hij veranderd in een zelfbewuste, intelligente doorzetter. En sinds hij vader is, zie ik weer nieuwe kanten van hem. Hij is een liefdevolle, zorgzame familieman.’
‘Als Homam mij belt, is het nooit “gewoon”, voor de gezelligheid. Dan hij heeft me nodig. Dat vind ik niet erg, dat hoort erbij als je moeder bent.’
‘Ik heb geduld moeten hebben met Homam, het duurde even voor hij zijn passie vond. Ik heb hem altijd gesteund, die onvoorwaardelijkheid krijg ik ook van hem terug. We lijken op elkaar, hebben beiden een sterke wil en kunnen flink met elkaar en anderen discussiëren. Het verschil is denk ik onze historie. In zijn jeugd was alles mogelijk, ik heb meer moeten knokken. Soms vond ik het moeilijk om te aanschouwen hoe hij kansen verspeelde. Maar dat heeft hij inmiddels goedgemaakt. Ik ben enorm trots op hem.’
